Mijn leraar biologie heeft mij geleerd wat chemie is, nou ja de wetenschap in principe...
Mijn leraar biologie heeft mij geleerd wat chemie is, nou ja de wetenschap in principe, want tussen hem en mij heerste er, als er al iets was, een soort anti-chemie en dat bleek ook duidelijk uit mijn cijfers. Chemie is in de scheikunde handig te berekenen en je kunt vooraf bepalen wat het effect zal zijn van het mengen van bepaalde stoffen, maar afgelopen zondag begreep ik pas dat het onmogelijk is om bij twee mensen vooraf te bepalen wat er voor nodig is om die speciale chemie tot stand te brengen. En onverwachts is de beste gemeenschappelijke deler... Geur, bewuste en onbewuste zintuigelijke vibraties, blikken van losjes naar aanhoudend, wegschietend en weer vastgrijpend. Klamme handen en stijgende warmte, mijn god wat was dit? Ik begreep even niks meer en wilde ook niks meer verstandelijk redeneren. Dit was uniek, hij alleen, blond wild haar piekend en flikkerende blauwe ogen, zo cliché maar zo echt en vooral niet mijn blik loslatend. Hij lachte en ik zag hoe zijn gezicht meeging en er zich rimpeltjes rond zijn ogen vormden. Mijn mond ging automatisch ook mee. Het leek even alsof alles om ons heen oploste en wij alleen op de trein stonden te wachten. Een vreemdsoortige energie maakte zich los, hoe kun je jezelf zo verliezen in iemands blik die je totaal niet kent, oef... In de verte hoorde ik de kadans, mijn hand voelde en graaide de weg kwijt in mijn tas. "Dedunk, dedunk" de trein kruisde een wissel en naderde het perron, wild zocht ik iets om hem te geven, vond een kaartje waarvan ik dacht dat het mijn visitekaartje was. Achteraf ben ik daar niet meer zo zeker van, de wind van de passerende trein voelde warm en hij maakte al aanstalten richting open deuren en keek naar mijn beweging, ik liep op hem af. Hij draaide zich nog één keer om en nu stond ik vlak voor hem, voelde zijn warmte en hij lachtte alleen maar en we zeiden niks, de conducteur floot en ik stopte hem mijn kaartje toe. Onderbuikgevoelens en nog een hand die hij jongensachtig opstak, lichtelijk schuchter maar zo bevestigend van alles wat zich zonet in die vijf minuten had afgespeeld. Dit is geen kopie van een passage uit een bouquette reeks en ik ben me er ook reeds terug op aarde van bewust dat de biologische reactie mijn brein heeft vertroebeld met roze vloeistoffen, maar lang leve de chemie! Ik ben in afwachting of hij reageert, wie weet zit dat moment voor hem ook in een soort van tijdsvacuüm en laat hij het zijn voor wat het is. Sara
