Waar denk je aan als je om 3.12u in bed ligt en naar het plafond staart? Ik denk aan hoe mijn leven voorbij raast. Ik denk aan hoe ik hier een paar weken geleden voor het eerst lag en ik staarde naar datzelfde plafond. Hij lag naast me, ik voelde zijn hart kloppen. Ik werd gek van mijn eigen twijfels... Moest ik de knoop doorhakken, beslissen? Moest ik toegeven aan de spanning tussen hem en mij of moest ik het nog langer negeren en vasthouden aan zijn vriendschap?

Ik kuste hem. En nee, dat overkwam me niet. Dat was een keuze. Een keuze gebaseerd op misschien wel het meest pure gevoel dat ik ooit gehad heb.

Gisteren vertelde ik hem dat hij diep van binnen zit, in mijn hart. En dat mijn hart nu gesloten is. It's you, and you alone. En later zei ik: 'Ik hou van je!' En hij zei: 'Ik ook van jou!' We hielden elkaar vast en waren stil. 'Bizar...' zei ik. Want we vonden het bizar. We hebben net een paar weken wat. Maar we menen het, we voelen het zo. En we waren heel gelukkig. Ik zei dat ik dit moment nooit meer zou vergeten. En hij zei: 'Weer een mijlpaal..." We lagen dicht tegen elkaar en we hielden van elkaar.

Soms is het best veel gewoon. De heftigheid. De diepgang. Ik vertel hem dingen die niemand van me weet. Wat me vervolgens weer een beangstigend gevoel geeft. Want ik ben zo kwetsbaar als ik bij hem ben. Maar ook zo gelukkig. Ik voel zoveel rust. Het gaat allemaal heel snel. Maar het voelt goed, dus waarom rustiger aan doen? Je moet je gevoel volgen om te voelen dat je leeft. Niet je ratio.

Ik luister naar zijn slaapgeluidjes. Eigenlijk best schattig. Zo lag hij al toen ik beneden kwam. Het is al laat, immers... vindt hij. Helemaal niet... denk ik. 4.30u, da's laat! Of 6 uur... Het is nu nog niet eens 3.30u! Ik denk aan het kaartje wat ik eergisteren vond naast de computer. Van een ex. "Een koffiepakket... voor na korte nachten." Ja, zij wel!

Ik wil hem het liefst wakker maken en een scène schoppen. Ik wil dat hij wakker is en me begeert. Dat hij me masseert zoals dat hij beloofd heeft. Dat hij me zoent en aanraakt en me niet kan weerstaan. Dat hij me zo interessant vindt en ik zoveel adreline bij hem los maak dat hij niet eens aan slapen kan denken! Dat hij kennelijk geen slaap nodig heeft... net als bij haar, volgens haar kaartje! Ik heb een onrustig gevoel van binnen dat maar niet over gaat. Ik ben boos, ik ben jaloers, ik voel me gekwetst, afgewezen. Ik wil schreeuwen, ik wil huilen, ik wil schoppen tegen hem en de rest van de wereld en het liefst nog tegen mezelf. Maar ik doe het niet. Ik doe het niet, omdat hij misschien wel het beste is wat me ooit is overkomen. Ik wil het niet kapot maken.

"Ik val op foute meisjes..." vertelde hij me een keer toen ik hem net kende. Fout, als in totally screwed up. Later zei hij dat dat misschien een beetje kort door de bocht was. Maar ik weet wat het is wat hem naar mij toe trok. Wat hem zich over mij liet ontfermen. Hij zag wie ik ben achter een vrolijke lach en verleidelijke ogen. Ik ben een fout meisje. Fout, als in totally screwed up. En voor het eerst sinds tijden weet ik me er geen raad mee...

De volgende ochtend werd ik ongesteld.

Linda Korner