13 juni speelt Frankrijk zijn eerste wedstrijd op het WK, tegen Zwitserland. Een soort Nederland-België dus. Ik ben voor Les Bleus, Les Bleus zijn ..... formidable! Het gebeurde alweer wat jaartjes geleden, in de aanloop naar een vorig WK .....

De dag dat ik na een lange vergadering op ons Parijse hoofdkantoor voor een bijzonder diner werd uitgenodigd in restaurant 'Le Ciel de Paris' op de 33e verdieping van de Tour Montparnasse, zal ik nooit vergeten.

Ik kende het restaurant van naam maar ik was er, om budgettaire redenen, nog nooit geweest. Maar goed, die avond betaalde de baas. We hadden een bijzonder contract afgesloten. Ik verwisselde mijn mantelpak dus voor een zwart niemandalletje, het eeuwig in de mode zijnde basisjurkje voor de werkende vrouw, en verheugde mij op goed eten en drinken in prima gezelschap.

En dat klopte ook, mijn collega's waren okay, mijn baas wist wat kwaliteit was en trakteerde ruimhartig. Alleen had hij deze keer qua vriendin een wat mindere hand van kiezen gehad. Er zat een nieuwe verovering aan zijn zijde die zich had voorgesteld als Minouche. Een naam die prima leek te passen bij haar doorschijnende tijger-topje dat niets te raden overliet en alle aandacht van de heren uit ons gezelschap opeiste.

Minouche! Bij elk gerecht dat werd opgediend kirde ze opgetogen. Bij elk glas wijn dat ze leegde werd ze krolser en krolser. Minouche en ik waren de twee enige vrouwen in het gezelschap en ik was de Saaie Piet. Ik voelde voor mijn collega's geen enkele krolse neiging!

Er bekroop me een gevoel van eenzaamheid. Lief was ver weg; ik wilde hier met Lief eten! En samen met hem lachen om deftige mannen die hitsig op een tijger-topje reageerden en hun stropdassen lostrokken om grijs wordende borstharen te laten zien. Oh help, ik zat aan tafel bij een stelletje midlifecrisis-figuren! Ik koos voor de drank, straks wachtte de taxi. Als de wijn goed was kon de kater niet slecht zijn. Een onzichtbare hand vulde mijn glas onafgebroken bij, ik nipte en zipte zonder de bodem te zien.

Geen wonder dat ik me misselijk ging voelen. Met enigszins onvaste tred zocht ik mijn weg naar de toiletten. Een ober wees me dat ik richting entree moest lopen. Een juist aangekomen gezelschap versperde de doorgang. Maar wat voor een gezelschap!!!!! Het waren louter mannen, jonge mannen in dure maatpakken waarvan de pantalons niet konden verhullen dat de meesten over zeer gespierde dijen beschikten. Wat was dat voor een groepje?!

Ze werden door de gérant met alle égards behandeld, er werden wat foto's gemaakt. Mijn nieuwsgierigheid won het van mijn misselijkheid. Toen het groepje zich in een rij opstelde om naar hun tafel te worden gebracht, zag ik mijn kans schoon. Ik wurmde me naar voren en schudde de voorste man de hand, om hem namens de directie van de Tour Montparnasse hartelijk welkom te heten. En zo begroette ik het hele gezelschap. Enigszins met dubbele tong en wiebelend op mijn hoge hakken, me even niet bewust van mijn ouwe nekkie en de rimpeltjes om mijn ogen, had ik de tijd van mijn leven! Eén man was extra sympathiek, hij kuste mijn hand! Wat een avond, dit was hemels!

Nog nagenietend hoorde ik ineens de schrille stem van Minouche. Of ik wist wie er net binnen waren gekomen? 'Les Bleus!'  Ze stond er helemaal van te hippen: 'Oh Viekieee, Zidane!'  'Op vijf meter afstand, wat een emotie! Viekieee, ik had die man willen kussen. Zidane is geweldig!' Ze wees met haar harsnagel puntig naar de man die me een handkus had gegeven. Mijn avond kon niet meer stuk. Ik was gekust door Zidane en dat kon Tijgertopje niet zeggen!

De volgende dag kocht ik op het vliegveld een krantje. Op de sportpagina stond een grote foto van de Franse nationale voetbalploeg. Op de achtergrond herkende ik mezelf. Mijn hoofd toonde tekenen van een uit de hand gelopen wijnproeverij, mijn jurkje leek zwaar gekreukt en onder mijn ogen zaten zwarte doorgelopen kohl-vegen. Dat ik uitgerekend zò in een Franse krant moest staan! Maar ach, wat kon het me eigenlijk schelen. Het was leuk geweest. En Zidane, dat was een charmante man, een charmante man met hoofdletters.

Toen ik Zidane ontmoette, dacht hij niet aan stoppen. Nu wel. Binnenkort is hij super-ster af, 2006 wordt zijn laatste WK. Vergeef me dus mijn zwakheid. Morgen ben ik supporter van Frankrijk. ALLEZ LES BLEUS!!!!!!!