Als ik de naam Spinvis zie staan op een affiche dan hoef ik eigenlijk niet na te denken of ik er naar toe wil. Vaak is het een kwestie van of er niet iets anders op de agenda staat. Ik greep dan ook mijn kans om 7 juni jl. naar Rosa ensemble & Spinvis te gaan kijken in Lantaren-Venster. Een muziektheatervoorstelling waarin optimistisch wordt gedroomd over een ideale wereld. Zo wordt het aangekondigd, maar komt dit ook zo over op het publiek? De bellenblaas die we bij binnenkomst van de zaal overhandigd krijgen, doet misschien wel een belletje rinkelen…

Een donker podium met links vooraan een drumstel en daarachter de silhouet van een drummer, kijk je dieper de zaal in, dan zie je de gedaante van een dame. Ze staat op een brug en zij opent tevens de voorstelling, maar het blijft donker. Ze houdt een korte monoloog over hoe het was en hoe het kapot ging. Wat ging er kapot? Een gebroken liefde? Een moment waarop je eigenlijk al te laat bent om te beseffen dat je de klok niet terug kunt draaien...

Ze heeft een prachtige stem die raakt. Die zuiver aandoet en je als het ware meeneemt naar haar gedachtewereld. Al gauw staakt ze haar monoloog, want een man, rechts achter haar, mengt zich in het gesprek. De verwijten vliegen door de ruimte. Dan lijkt een wijsgeer, een derde persoon, het geheel nog even samen te vatten. Zes mensen gaan proberen in een dag de ideale wereld te creëren. De lichten gaan aan, de drummer gaat aan de slag en opzwepende muziek volgt. Mensen die het podium op rennen. De brug af op weg naar de bol van Atlas waar zij met zijn vijven een reis maken door de ruimte? Of is het de droom die werkelijkheid lijkt worden. De muziek wordt steeds heftiger, de dame met de prachtige heldere stem plaatst zich vooraan, in het midden. Op kinderlijke wijze laat zij zich gaan voor het publiek, met reuze skippybal als ondergrond en veerplank. Springend, lachend, genietend. Terwijl achter haar een tocht wordt gemaakt door de vijf anderen. Mooi, zo kinderlijk simpel tentoongesteld. Het raakt me. Gedurende de voorstelling zijn het vooral de teksten die me raken. Terwijl ik daar zit denk ik dat ik het script op moet vragen. Ik wil alles nogmaals teruglezen. Ik kan het niet onthouden, helaas.

De interactie met het publiek is het bellenblaasmoment. Als Spinvis zijn bellenblaas als instrument gebruikt en de ruimte vult met lucht (bellen) en de anderen volgen, dan volgt het publiek zwijgzaam mee. Er ontstaat een luchtig moment, wat misschien anderhalf minuut aanhoudt.

Als je filosoferen simpel kunt houden, waarom zou je het dan ingewikkeld doen? De tekst is geschreven door Jasper Boeke, die zelf ook een grote rol heeft in het geheel. De woorden zijn o zo simpel, maar dat het maakt het juist zo bijzonder. Op een aangrijpende, eenvoudige wijze krijg je vragen en woorden aangereikt, waar je iets mee kunt. Die je op weg kunnen helpen naar je zoektocht. Niet iedereen lijkt op zoek, maar het besef komt pas op het moment dat je vindt. Als je de vondst hebt gevonden of beter gezegd: antwoorden voor vragen die zich in het menselijk brein afspelen. Ik vond het een bijzondere inspirerende voorstelling en ik heb het op eigen wijze beleefd. Het is absoluut de moeite waard, maar verwacht niet meer dan dat je krijgt, anders kun je teleurgesteld raken.

Vaandragers is een coproductie van Huis a/d Werf en Rosa Ensemble.

'Geloven is een kunst en de Vaandragers belijden die kunst. Het publiek wordt meegenomen in een juichend spel van muziek, tekst en klank. Zes mensen komen bij elkaar om in één avond een ideale wereld te ontwerpen. Zonder scepsis, zonder angst.'

www.lantaren-venster.nl