j | f | m | a | m | j | j | a | s | o | n | d |
1 | 6 | 10 | 14 | 19 | 23 | 27 | 32 | 36 | 40 | 45 | 49 |
2 | 7 | 11 | 15 | 20 | 24 | 28 | 33 | 37 | 41 | 46 | 50 |
3 | 8 | 12 | 16 | 21 | 25 | 29 | 34 | 38 | 42 | 47 | 51 |
4 | 9 | 13 | 17 | 22 | 26 | 30 | 35 | 39 | 43 | 48 | 52 |
5 | 18 | 31 | 44 |
Op mijn laatste column had ik een reactie van Susanne. Deze deed me toch wel even nadenken over hoe ik met mijn columns overkom op de buitenwereld.
Susanne:
Voor de mensen uit mijn directe omgeving is wat ik schrijf heel helder. Die kennen me. Die weten wat er in me om gaat, waarop ik mijn keuzes baseer en waar ik van wakker lig. Voor buitenstaanders is dat uiteraard een heel ander verhaal. Dat blijkt ook wel uit sommige reacties. Reacties waardoor ik me soms onbegrepen voel. Of veroordeeld. Ik troost mezelf dan met het idee dat ik niet schrijf voor die mensen, maar voor mezelf. Omdat ik het leuk vind om te schrijven. En omdat er nog steeds veel mensen zijn die het met alle plezier lezen. En kritiek, daar moet je tegen kunnen. Daar moet je wat mee doen. Maar ik merk dat, naarmate mijn geschreven stukken persoonlijker worden, ik kwetsbaarder ben en de reacties me meer raken.
Waarom bemoeit iedereen zich met mijn leven?!
Grappig, dat ik dat denk. Want wat had ik verwacht als ik mijn hersenspinsels plaats op het www?
Soms zijn reacties confronterend, zoals die van Susanne. Maar vaker nog kort door de bocht. Dan denk ik: Ze snappen er werkelijk helemaal niks van!! Maar na daar over na te denken, kwam ik tot de conclusie dat dat misschien ook helemaal niet zo gek is. Mijn columns zijn slechts fragmenten, flarden van wat er gebeurt in mijn leven. Van wat ik denk, wat ik voel. Op een moment, dat moment. Het kan een uur later al weer anders zijn. Maar het is daardoor niet minder echt.
Soms denk ik, ik stop met schrijven voor Antenne. Ik plaats mijn stukken niet meer. Maar het lijkt wel een verslaving. Als ik iets geschreven heb wil ik het plaatsen. En zo sta ik keer op keer weer met mezelf in tweestrijd.
Ik schrijf niet voor bevestiging. Niet om te horen hoe goed ik ben. Niet omdat ik graag adviezen wil van anderen. Ik schrijf, omdat ik het leuk vind. Omdat ik het nodig heb. Omdat ik het graag doe. En ergens misschien ook wel een beetje als creatieve therapie. Want eenmaal op papier is het uit mijn hoofd. En achteraf teruggelezen lijkt het zo helder en duidelijk, terwijl op het op dat moment één grote chaos was.
Aan Susanne schreef ik:
Hé, Linda. Ik zit altijd een beetje in tweestrijd als ik je stukjes lees. Mijn ex-vriendje heeft weleens gedacht dat jij mijn pseudoniem was. Grote onzin, dacht ik toen. Maar ik begreep het wel. Ik herken wel wat van mezelf in je hartstochtelijke liefdesleven. Er zijn gelukkig ook veel verschillen. Bovenal vraag ik me af leg je ooit de connectie tussen je onverzadigbare hartstocht en dat wat er allemaal schuilgaat achter je grote bruine ogen? Realiseer je je dat toen ik dit "spannende" stukje bovenin het Magazine verscheen, je onderin het Magazine afscheid huilend nam van je ex? Dat schijnbaar alles in elkaar overloopt zonder het je iets zegt? Wacht je tot je een man tegenkomt die het allemaal voor je op gaat lossen? Die al je ervaringen en herinneringen uit het verleden als sneeuw voor de zon doet verdwijnen? Of moet je dat misschien gewoon zelf een keer ondernemen? Vraag je jezelf dit weleens af? Ik hoop het voor je. Succes en anders veel plezier. Gebeurtenissen en ervaringen uit het verleden zijn geen dingen die als sneeuw voor de zon verdwijnen, nooit. Dat zijn dingen waarmee ik moet leven. Waarmee ik leef. Ik heb zeker niet de illusie dat er ooit een man komt die al deze gevoelens weg neemt. Misschien dat ik daarom ook wel zo overdonderd was door het feit dat hij zich oprecht in mij verdiepte. Ik wil mijn ex niet af doen, want wat ik met hem had was heel bijzonder, maar ik ben wel gewend om het alleen te doen. Het zijn dingen waar ik uiteindelijk zelf mee aan de slag moet, maar het idee dat er iemand is om op terug te vallen, geeft wel meer kracht en zekerheid om er ook echt mee aan de slag te gaan. Je hebt het helemaal verkeerd als je zegt dat de dingen in elkaar overlopen zonder dat het me iets zegt. Maar als ik alles wat het me zegt en wat het met me doet hier op Antenne zou moeten plaatsen, dan zou het een saai en zelfs voor mij té persoonlijk geheel worden. Maar ik kan er dit over zeggen: De grootste klap heb ik al gehad toen mijn ex en ik een jaar geleden uit elkaar gingen. De laatste maanden dat we het opnieuw probeerde ben ik deels bewust, deels onbewust vooral bezig geweest met hem los laten. Ik heb geprobeerd om mijn nieuwe liefde op afstand te houden, maar wat ik heb met hem is zo sterk dat dat onmogelijk is gebleken. En ondanks de twijfel, de verwarring, de angst die ik toen voelde, weet ik nu dat ik zeker de goede keuze heb gemaakt. Wat niet betekent dat al mijn zorgen nu als sneeuw voor de zon verdwijnen. Maar wat wel weer meer hoop, liefde, geluk en kracht toevoegd aan mijn leven.En misschien is dat wel het antwoord op alle reacties waar ik me geen raad mee wist. Vandaar deze column. En misschien nog wel meer om wat orde te scheppen, in mijn eigen hoofd. Misschien blijf ik schrijven voor Antenne. Misschien ook niet. Ik zal me in die keuze laten leiden door hetgene waar ik me meestal door laat leiden: mijn hart.
Linda Korner
Susanne | 07 juni 2006Oef, de beste column die je toe nu toe schreef staat hier. En waarom? Omdat je je bewust bent geworden van je publiek. En je doorgaat. Je bet een dapper meisje, Linda Korner. Kus! |
Linda | 07 juni 2006Dank je, Susanne! Ik ben het met je eens dat we op bepaalde punten veel raakvlakken hebben. (en op andere weer helemaal niet) |
Maureen | 07 juni 2006Linda, of je nu wel of niet besluit te blijven schrijven voor Antenne je blijft top! Ik vond het jammer dat je al zo snel weg ging (op kantoor). Jouw colums lezen blijft voor mij een plezier! Heel veel succes en plezier met wat je ook gaat doen! X |
Charlie | 07 juni 2006Gewoon doorgaan joh. |
Eric | 07 juni 2006Vanitas vanitatum, omnia vanitas |
Karim Khaoiri | 07 juni 2006Linda, ik zou het erg vinden als je zou stoppen met schrijven. |
Rini | 08 juni 2006Jij bent goed, ontwikkel jezelf ! |
Stefan | 08 juni 2006Ik ben het met Charlie eens, gewoon doorgaan! Kijk eens wat een reacties je oproept, dat zegt wel iets... |
Guldane | 08 juni 2006Lieve Linda, |
Pascal | 08 juni 2006Het feit dat je reacties krijgt (ook al zijn het soms? minder prettige reacties) bevestigd dat je stukken gelezen worden. Dat is toch eigenlijk even kortweg waar het om gaat?: Jij schrijft een tekst->er volgt een reactie->de tekst is gelezen->je tektst heeft nut....(naast de creatieve therapie) |
Linda | 09 juni 2006Hoi allemaal!! Bedankt voor jullie lieve en vooral nuttige reacties en jullie feetback. Kritieken en soms zelfs rotopmerkingen horen er nu eenmaal bij. Maar soms heb je de bevestiging gewoon even nodig, als duwtje in de rug om door te gaan. Bedankt! |
Pascal | 10 juni 2006feetback? staan dan je voeten dan achterstevoren? ;-) (feedback) |
7-9-76 | 11 juni 2006ja je weet toch... hihi |
HenniePennie | 12 juni 2006You go girl, and kick some ass!! |
Keesq | 13 juni 2006Waar staan dan die vervelende opmerkingen? Alle vriendjes en vriendinnetjes spreken hun steun uit. |
wijsneus | 13 juni 2006Doe dan even wat onderzoek Kees. Andere items? |
Pieter | 23 mei 2007Uk ben het met Stefan eens, geweldig jouw schrijfstijl Linda |