Burocratie….een leven vol regeltjes die deels nodig zijn, maar die anderzijds iemands leven kapot kunnen maken.

De laatste tijd wordt ik steeds meer geconfronteerd met dingen die me aangrijpen en blijven hangen….loslaten zit er niet in het raakt me en bijt zich van binnen vast.

Of het nu om de vriendin gaat wiens zoon onterecht in een jeugdgevangenis zit omdat er geen ruimte is in een instelling waar ze de juiste zorg kunnen verlenen, of liever nog….. geen mogelijkheid is om hem gewoon lekker thuis te hebben met de nodige hulp van jeugd en zorg instanties waar hij echt wat aan heeft en waar in eerste instantie door de moeder ook om gevraagd is.

Het ergste is dan ook dat je zelf hulp vraagt en dat er uiteindelijk voor je besloten wordt dat jij niet voor je kind zou kunnen zorgen.

Woedend wordt ik ervan, zeker als ik zie wat het met iemand doet en bewondering heb ik ook voor de persoon die ondanks dat doorgaat op een manier om respect voor te hebben, vecht voor wat ze heeft en een fantastische moeder is voor haar dochtertje wat bij mijn dochter in de klas zit.

Een vrouw die niet in staat zou zijn haar kinderen structuur te geven, maar die in staat is om bij kinderen hier in de buurt, die ik als "perfecte" moeder soms eens flink door elkaar zou willen schudden het beste naar boven te halen, zodat je ze ineens van een heel andere kant gaat bekijken.

Burocratie die er hier in de buurt voor zorgt dat een sexueel misbruikt jongetje van 6 psychologische hulp krijgt, maar dat de dader van 13 rondloopt totdat hij een keer opnieuw tegen de lamp loopt……waarom, alleen omdat het kind van 6 tijdens het verhoor niets durfde te zeggen uit schaamte voor dingen waar hij nog geen weet van zou moeten hebben.

Een zes jarig jongetje wat tijdens die paar mooie dagen binnengehouden werd omdat zijn moeder hem niet buiten durfde te laten spelen en nu een moeder heeft die als hij buiten is de hele tijd voor het zolderraam staat te kijken waar hij is en daarmee ook haar eigen leven min of meer aan het kwijtraken is terwijl ze zich zelfs nog zorgen maakt hoe dat nu verder moet met de jongen die haar kind dit aangedaan heeft en hoe het zit met zijn 6 jarig broertje of eventueel andere vriendjes van hem die er ook thuis komen, want namen noemen of ouders waarschuwen mag ze niet.

Burocratie die er voor zorgt dat iemand ineens geen geld heeft omdat haar man er van door gaat en zij voorlopig even niets krijgt omdat alles nog op zijn naam staat en dus alles aan elkaar moet knopen om de kinderen met een gevulde maag naar bed te laten gaan.

Er zijn natuurlijk veel van dit soort schrijnende verhalen en het is vaak zo makkelijk te denken van ach….mensen zullen het er zelf wel naar gemaakt hebben, maar de waarheid is nu eenmaal zo dat naast de gevallen waar dat wel zo is er nog heel veel mensen in situaties komen waar ze zelf totaal geen hand in hebben gehad, of juist in terecht komen omdat ze het beste wilden of misschien wel veel te eerlijk zijn geweest.

Dankbaar ben ik dan ook , dankbaar voor alles wat ik heb, want natuurlijk wil ook ik meer…..wie niet?

Maar meer dan dat ben ik blij met wat ik heb en geniet ik van mijn kinderen, mezelf afvragend of ik zoveel geduld op zou kunnen brengen als iemand ze iets aan zou doen of bij me weg zou nemen.