Vanaf het moment dat mijn wekker voor eerst af ging om 10.00 uur, heb ik de snooze weggedrukt tot 12.37 zonder daar echt last van te hebben. In mijn onderbewustzijn telden elke 9 minuten als een persoon die ik vastlegde met de camera voor Antenne Rotterdam, maar eigenlijk waren het mensen uit mijn verleden. De een na de ander kwam voorbij. Hun betekenis als onderdeel van een openbaring onderweg naar het gedeelte van mijn hersenen waar ik het bij de nuttige informatie in mijn archiefkast kon stoppen.

12.38 Abre los Ojos. Ik open mijn ogen. Lang geleden, de vierde juli, tweeduizend en twee. Stultitia. Man bijt steen ofwel dwaasheid. ONBEZONNENHEID. I try to remember. Hoe zag ons appartement er ook weer uit? Ruim. Minstens twee grote vertrekken gescheiden door een muur van glas. Luxaflex aan beide kanten. Veel minnaars. Ik mocht niet telkens dezelfde meenemen. Op dat moment had ik er 1 en ik wilde zelfs met hem breken, zo wondt deze fantasie me op.

Mijn kant van de transparante muur permanent beslagen. Vochtig van de tranen. Als gevolg van het zichtbaar geworden kooitje waarin ik mijzelf al zolang ik kan herinneren smachtend, maar met harde hand opsluit. Ik wil verlangen naar hem aan de andere kant. Mijn oren tegen het glas gedrukt. Mijn wangen verhit, gekoeld tegen de ijzige wand. Hopend op een zucht, dan weer geamuseerd door waargenomen acties.

In momenten van verstandsverbijstering zou ik zoeken naar harde voorwerpen. Beitels, hamers, vazen, wat dan ook. De fluisterbeitel. Om grenzen te doorbreken, één te worden met aangrenzende situaties, die natuurlijk nooit meer eender zouden zijn. Temidden van alle scherven, jij en ik en de lijfelijkheid.

13.15 De tijd gaat voorbij. Ik realiseer me dat er op mij gewacht wordt. Mijn briljantie moet nog worden losgelaten op een nieuw geheim genootschap met een open karakter en cijfers voor de belastingdienst. Ik gooi mezelf uit bed. De katten mauwen aan de andere kant van de slaapkamerdeur om aandacht en wat te eten. Ik gehoorzaam en stop daarna mijn werkelijke scherpe blik in een neutraliserende vloeistof.

Meestal doet stromend water van een douche de vermoeidheid verdwijnen en activeert het je zintuigen. En soms voelt het juist alsof je terugkeert naar de ontspannende warmte en de bescherming van je moeders schoot. Ik zak neer op de grond. Mijn gedachten ebben weg. Een orgastische behoefte maakt zich van mij meester.

14.02 Ik heb nog steeds geen ene zak gedaan. Ik kleed me aan en maak koffie. Denk aan gisteravond. Ik voel me Miss Universe en Mister Universe woont bij me om de hoek. De wereld in je hand. Toch ben ik ergens klaar mee. Ik ga achter de computer zitten en kijk naar de muur waar ik een stuk papier heb opgehangen met een tekst uit het nawoord van Symposium.

-------Na de constatering dat in onze beschaving alleen materie telt, zegt de dichter met een verwijzing naar de bekende uitspraak van Brecht, dat men pas met een volle maag aan verhalen gaat denken. Zo’n verhaal is ook het idee van Aristofanes: “Als zou ieder mens een wederhelft hebben waar hij hartstochtelijk naar verlangt en die, als men maar lang genoeg zoekt, uiteindelijk te vinden moet zijn. Maar volgens Ouwens bestaat die wederhelft alleen in de duistere wereld van de droom, sterker nog, hij is waarschijnlijk niet meer dan het product van onze verbeelding. Het enige waar wij ons kunnen spiegelen is de nacht, die misschien ook de dood symboliseert: het is een schim die we najagen-----------

4        VERLANGEN

Over verlangens heb ik boeken vol geschreven. Nu verlang ik het meest naar mijzelf. Ik verlang ernaar mijn kracht te benutten en dat wat ik weet. Er is altijd iets wat me tegenhoudt, ik wacht zo vaak op iets. Signalen, tekens! Ik ben het enige signaal dat ik nodig heb. Ik heb niets nodig om te doen wat ik moet doen. Signalen zijn er pas weer als je een pad bent ingeslagen. Richting hebt gekozen. Mijn richting is nu rust. Er is ruimte op zolder. Herordening. Concentratie. Vertrouwen.

15.45  Het komt al bijna..