Het beproefde Player recept bestaat uit het stapelen van diverse acts. De gastvrouw serveert er vaak nog een knakworstje bij, of een stukje rauwe groente, bij voorkeur bloemkool. Maar aan alles komt een eind, ook aan De Player.
De huizen aan het Deliplein staan in de steigers. Er wordt gerenoveerd op de Kaap. De Player club organiseerde op zondagavond zijn laatste concert want maandagochtend staan de slopers voor de deur. Het laatste concert op locatie Delistraat 30, de tweede locatie van De Player.
Voorafgaand aan het concert kon er buiten worden gegeten. Tafels en stoelen naar buiten, afdak geïmproviseerd en schransen maar (rauwe bloemkool zag ik niet). In het avondprogramma stond Kent Lambert, videomaker en muzikant uit de US of A. Een kleine man uit Colorado, ik schat hem eind 20 begin 30, beschaafd getrimd baardje, corduroy broek, kortom de ideale schoonzoon voor het tweede huwelijk van je oudere zus.
Kent Lambert bracht een paar experimentele video’s voornamelijk van bij elkaar gejat materiaal van televisie, film, video game of home movie. Ik vond het aardig maar raakte niet excited. In Whack werd met enkele filmsamples van Miami Vice acteur Philip Micheal Thomas op zijn carrière geparodieerd. Technisch goed gedaan, een beetje flauw maar de vorm was echt uit de oude doos. Grappig was Condensed Movie #1 dat bestond uit een ingekrompen versie van de nooit uitgebrachte film Silverwings, over een straaljager piloot die een noodlanding maakt in de Middeleeuwen. Kent vertelde dat hij die film achterover had gedrukt toen hij bij een filmdistributeur werkte. Hij zag daar honderden ingezonden films en zijn taak was werk te selecteren dat de moeite van distributie waard was. Het 2 uur durende Silverwings was dat niet maar hij vond het zo goed (?) dat hij er een 10 minuten durende versie van knipte.
Na de pauze weer Kent Lambert. Zeker geen geld om nog iemand te contracteren. Zijn muziek, zegt hij, is persoonlijker dan zijn beeldend werk, dat voor intellectueel doorgaat. Over een jaren 80 sound waarvan kenmerkend is dat het altijd in mineur staat, deelt Kent zijn verdriet, angst, en onzekerheid met ons. Kent is een poëet, maar ik trok het niet. Zelf zou ik nooit zo persoonlijk durven. Respect voor Kent. Maar hoe langer hij bezig was hoe verdrietiger het werd. Zonder een zweem van ironie riep hij “party” en zette nog eens een treurmars in. Toen hij zijn volgende song introduceerde met “I’m a bit sentimental tonight”, wist ik dat het niet meer goed zou komen. Ik ging op huus an.
Check: kentlambert.org
Check: De Player.nl (voor nieuw programma op andere locatie)