Toen ik een aantal jaren geleden naar Nederland kwam maakte ik me heel veel zorgen. Ik besefte dat ik naar een heel nieuw land ging met een andere taal en mentaliteit. Bovendien was ik helemaal alleen, geen familie en vrienden.
Dat was heel erg moeilijk voor me. Dat moment is heel moeilijk om uit te leggen. Als je naar een ander land gaat dan moet je precies weten op welke manier je je toekomst weer gaat opbouwen. Natuurlijk doe je dit stap voor stap.

Ik had dubbele gevoelens toen ik naar Nederland kwam. Enerzijds was ik opgelucht, maar natuurlijk was ik ook verdrietig omdat ik mijn familie in Bosnië achterliet.

Toch was ik enthousiast en wilde een betere toekomst voor mijzelf gaan opbouwen. In Nederland ben ik op taalles gegaan. Ik wilde heel graag de Nederlandse taal goed leren en met nieuwe mensen in aanraking komen. Ik vond het heel mooi om met verschillende mensen te wonen, verschillende mentaliteiten, culturen en gewoontes te leren kennen. Wilde ik een goede toekomst voor mezelf opbouwen hier dan moest ik ten eerste de taal goed beheersen, daarna kon ik dan een goede baan vinden.

Soms voelde ik me verdrietig, ik miste mijn familie, mijn zusjes en mijn Bosnische vrienden. Als ik weer moeite met de taal had dan voelde ik me niet goed en maakte me zorgen. Ik heb een aantal keer gedacht dat ik echt helemaal nooit die moeilijke Nederlandse taal zou kunnen leren. Zorgen, zorgen, zorgen…

Maar dankzij mijn docenten en mijn enthousiasme kan ik nu de Nederlandse taal veel beter spreken. Toen kwam de volgende zorg: vind ik ooit een leuke baan die bij me past? Ok, ik heb een goede opleiding, mijn Nederlandse taal is veel beter. Misschien heb ik wel geluk?

Vijftien jaar geleden was het oorlog in mijn land. Het was vreselijk. Veel mensen zijn om het leven gekomen of zijn zwaar gewond geraakt. Veel mensen zijn hun huizen kwijt geraakt. Kinderen hebben hun ouders verloren en veel ouders hebben hun kinderen verloren door die vierjarige oorlog in Bosnië en Herzegovina.
Het land zou 4 miljoen inwoners hebben, maar door de oorlog weet niemand precies hoeveel inwoners er zijn. Veel mensen zijn naar het buitenland gevlucht en sommigen zijn ook weer teruggekomen. Niemand heeft het bijgehouden.Vier jaar was ik tijdens de oorlog in Bosnië en Herzegovina. Ik werkte als journalist bij een lokale televisiezender. Ik heb te veel nare dingen gezien. Ik ontmoette een jongen genaamd Alen. Tijdens de oorlog woonde Alen in een kleine stad dichtbij Tuzla. Bij een granaataanslag is Alen zwaar gewond geraakt in zijn rechterarm. Terwijl hij zijn rechterarm opstak zei de twaalfjarige Alen tegen mij. "Ik heb geluk gehad".

Ik denk nog veel aan de oorlog in mijn land. De oorlog is allang voorbij, maar ik blijf er aan denken. Ik ken veel kinderen die zijn overleden of hun ouders hebben verloren door een handgranaat. Echt, ik heb geluk gehad. Tijdens de vierjarige oorlog ben ik niet om het leven gekomen of gewond geraakt. Ik moet een geluksvogel zijn want ik heb niet mijn ouders en mijn zusjes verloren. En waar zou ik me zorgen over maken? De oorlog is achter de rug, en ik leef rustig in Nederland. Ik moet er even over nadenken.

Hoewel ik fouten maak, probeer ik er wel van te leren. Ik heb geen tijd voor wiskundige berekeningen. Ik ga verder met mijn leven zonder mij zorgen te maken. Ik vetrouw op mezelf en ik ga verder!

Het leven is te kort om je zorgen te maken!

Tot de volgende keer, Alma