Hadden zij mij meer nodig… of ik juist hen?
Het is nu alweer twee jaar geleden dat ik vrijwilligerswerk heb gedaan in Indonesië. Elke keer als ik het weer eens vertel, zie je de mensen al denken. Wat een engeltje is het toch… maar achteraf denk ik, hadden zij meer van mij geleerd of ik juist zoveel meer.. van hen? Ik heb genoten van de gastvrijheid, gelachen met de kinderen en geluisterd naar andere vrijwilligers.
Ze was zo vrolijk, spontaan, zo Nederlands en toch ook Indonesisch. Het zou haar eerste kennismaking worden met haar roots, haar familie, het land waar haar ouders vandaan komen.
“Ja, dan merk je toch dat ik wel erg vereuropeesd ben en nooit, nooit zou kunnen aarden in een moslimcultuur. Voor even, oké. Voor altijd? Nee. Het is een gevangenis. Zo overduidelijk dat vrouwen ondergeschikt zijn aan de man. Je kunt niet vrij zijn zoals in Nederland en je hebt hier als vrouw niets te zeggen, dat is me wel duidelijk. Nee dat is niets voor mij”.
Zelf wist ik ook niet wat ik moest verwachten van de moslimcultuur, ten minste niet van zo dichtbij. Het ergste vond ik toch wel de slapeloze nachten, om het paar uur werd er met een megafoon het gebed omgeroepen. Op een gegeven moment kon ik de teksten uit me hoofd… alleen geen idee wat er gezegd werd. Niet dat ik ooit durfde te slapen, zodra het donker werd begon mijn nachtmerrie al, de muggen, de reptielen, spinnen en ratten liepen door het hele huis.
Na mijn ervaringen in Semarang en omgeving, had ikzelf geen behoefte om verder te trekken naar andere afgelegen gebieden. Daar dachten een aantal vrijwilligers anders over.
“En daar, in the middle of nowhere, leeft een volk. In totale afzondering van de buitenwereld. In een long house, Ensaid Panjang heet het. Een huis van 50 meter lang gemaakt van bamboe en hout. Hier wonen ongeveer 20 families samen, verbouwen hun groenten bij de rivier, baden en wassen zich onder een waterval, hebben rijstvelden aangelegd en vinden het niet nodig om contact te hebben met de buitenwereld, alleen indien noodzakelijk. Kiezen hun partner binnen deze families en breiden zich op deze wijze uit. Back to basic”.
De kinderen maakten een hoop goed, elke lach kon je alle moeilijke momenten doen vergeten. In ieder geval voor heel even. Ik was verrast hoeveel plezier deze kinderen konden hebben met zo weinig. Op de scholen werd van de vrijwilligers verwacht dat ze zelf een lesprogramma in elkaar draaien met wat er beschikbaar was en dat was erg weinig….
Het moment dat ik hem zag, wist ik dat hij Nederlands was, lang, blond…. Of was het die nuchtere uitstraling?
“We zijn druk bezig met het lezen van Aladdin en ik ben van plan, door middel van het gebruik van de AH-poppenkastpoppen, een voorstelling te geven”.
Ik denk dat alle vrijwilligers hun eigen redenen hadden om daar te zijn, met het idee dat we daar waren voor de kinderen. We hebben Engelse lesgegeven, creatieve stukken gemaakt en natuurlijk ieder wat over zijn\\"haar land en cultuur verteld. Wat hadden wij ze kunnen leren? Ik realiseer me dat ik zoveel heb en misschien niet eens half zo tevreden ben, de mooie dingen zie of zoveel plezier ken…
Zij zijn mijn engeltjes, ik heb geleerd, dat je weinig nodig hebt om toch heel gelukkig te kunnen zijn!!!
www.stichtingarin.nl
www.dejavato.com
www.siw.nl