De komende vier jaar moeten we het doen met acht wethouders: 3 voor de PvdA, 2 voor het CDA en VVD en 1 voor Groen Links. En ze hebben er zin in! Om te beginnen trekken ze 100 miljoen uit voor sociaal beleid!

De plannen liegen er niet om. De nieuwe wethouders denken met 100 miljoen armoede en sociaal isolement tegen te gaan, discriminatie op de arbeidsmarkt te bestrijden, te investeren in onderwijs en jeugd en ongetwijfeld zullen er nog wel wat leuke subsidies los te peuteren zijn voor kunstzinnige, buurtgerichte opleuk-ideetjes. Zoals..... DE BUURTBEMIDDELAAR!!!!!

Gisteren lag er een semi-artistiekerig foldertje in de brievenbus, met de pakkende titel: Burenruzie? Dat lossen we samen op! Afzender van dit moois was Buurtbemiddeling Centrum, gevestigd in gebouw 'Veiligheidspunt'! Ter verklaring stond er in een PS-je onder dat Buurtbemiddeling Centrum het kindje was van de Centrumraad, woningbouwcorporatie De Nieuwe Unie, de politie Rotterdam-Rijnmond en Stichting DOCK. Oooooh jaaaaaa, ... dieeeee .... (uh,... not).

Wat konden ze voor mij doen? In sociaal-maatschappelijke didactiek schreven ze me: 'Heeft u ruzie met één van uw buren? Heeft u last van uw buren? Het kan iedereen overkomen. Meestal gaan mensen prettig met elkaar om en wonen zij in harmonie met elkaar. Soms gaat er iets mis. Irritaties door lawaai, stank of rommel kunnen makkelijk leiden tot ruzies. Heeft u ruzie met uw buren en komt u er zelf niet meer uit? Buurtbemiddeling kan dan helpen. De buurtbemiddelaars helpen bij het uitpraten van ruzies en samen afspraken maken voor de toekomst. Wilt u uw verhaal kwijt of heeft u vragen? Bel ons of stuur ons een e-mail.'

Hè ja, fijns! Wat was dit nou voor onzin? Buurtbemiddelaars in het centrum! Het deel van Rotterdam met het minste aantal bewoners per vierkante kilometer, omdat er nog steeds voornamelijk kantoren en winkels staan. De wijk, waar je je buren amper kent, omdat we in goed geïsoleerde appartementen wonen. Waar we bovendien bijna nooit zijn omdat we òf meer dan full time werken òf vooral in ons tweede huisje in een zonnig oord verblijven.

Nee, als er ergens een buurtbemiddelaar nodig is, dan is het in de Rotterdamse upperclass-wijkjes. Daar heerst een sociale armoede! Neem nou mijn oude buurtje. Daar sprak de halve straat niet met elkaar! Niet dat het ooit tot een handgemeen kwam, daar verlaagden we ons niet toe. De ruzies gingen subtieler. Ze gingen vaak over 'hoe het hoort' ('kunt u wat zachter lachen als de tuindeuren openstaan?'), over geluidsoverlast door de piano omdat die triolen van Czerny zo verrektes ingewikkeld waren, of over een voordeur die koningsblauw werd geverfd terwijl de buren hun voordeur allemaal in klassiek groen hadden ('nu zakken onze huizen in waarde!'). Men hoorde elkaar altijd beschaafd aan om zich vervolgens jaren achtereen in een hooghartig stilzwijgen te hullen.Natuurlijk werd er onderling ook flink geroddeld, anders had ik van al die ellende niet geweten. Zo bleek de mevrouw die zich stoorde aan de pianoklanken zelf regelmatig voor geluidsoverlast te zorgen als ze onder haar minnaar lag te kreunen.Wat haar uiteraard weer fijntjes onder de aandacht werd gebracht. En natuurlijk waren er ook regelmatig little quarrels over de tweede en derde autootjes. Want die stonden altijd wel op de plek van iemand anders. Ja, ja, kommer en kwel!  

Vandaar mijn advies. Lieve buurtbemiddelaars, verleg uw werkterrein. Breng gemeenschapszin terug in de kakkineuze gemeenschapjes in de buitengebieden. Wij van de C-site redden onszelf wel.