During sex we are timelocked as in war, dicht de Engelse muzikant Peter Hammill in een van zijn liederen. Sex draait de tijd op slot. Er is alleen nog het moment. En ieder moment is een hypnotisch staren, een fixatie op een climax.

Mijn gedachten dwarrelen nog wel eens naar "Koen".

Koen die voortkomt uit een van mijn vlindermomenten van de laatste jaren.

Momenten die zijn die er niet zijn vanwege een gemis thuis, maar puur omdat onbekend nu eenmaal enorm spannend en vaak ook erg lekker is en in onze relatie voor een extra element zorgt. Een relatie waarin we de laatste jaren alleen maar zekerder van elkaar zijn geworden.

De afspraak met Koen was gauw gemaakt, hij had me benaderd via een advertentie en aan de telefoon klonk het zo gezellig dat ik hem al gauw op een dinsdagochtend uitnodigde om op de koffie te komen.

Toen die dinsdag de bel ging en ik de deur opendeed stond daar een goeduitziende vent, lekker gebruind door het zonnetje, een paar lachende ogen en eigenlijk dacht ik wat doe je bij mij ( toch nog steeds een beetje onzeker van mezelf?) een avondje in een barretje en voor mij zo een ander. Terwijl we aan de koffie zaten werd al gauw duidelijk dat het klikte . Koen een man die heerlijk zoent en al gauw doorhad dat ik heel gevoelige oren heb.

Zo makkelijk als de ontmoeting begon, zo abrupt stopte ineens de innige omhelzing. "Mochten we verder gaan dan wil ik eerst even iets met je bepraten"

Koen keek me ernstig aan en begon te vertellen. Hij was nu even de dertig gepasseerd, sinds 7 jaar getrouwd met zijn grote liefde en had twee zoontjes. Anderhalf jaar geleden was er kanker bij hem geconstateerd, maar met chemo leken ze het onder de knie te hebben gekregen. Helaas bleek bij z'n laatste controle dat de kanker terug was, in een agressieve vorm die niet behandelbaar was met andere woorden hij was terminaal.  

(Terminaal? terminale mensen zijn mensen die er opgebrand uit zien, waar de ziekte van hun lichaam afspringt, maar deze jonge man die volop in het leven leek te staan in plaats van met een been in het graf....nee dat was onmogelijk)

Samen met z'n vrouw kon hij er goed mee overweg, zo goed als je dat misschien in zo'n geval kan en ze genoten vooral samen met de kinderen, want ja je weet nooit wanneer het ineens om zal slaan, maar nu ging het goed, er was alleen één punt. De intimiteit was er nog wel, maar dat hield op bij een knuffel, klein kusje en iemand om gewoon lekker tegen aan te leunen en bij weg te dromen. Z'n vrouw was bang dat elke vorm van inspanning te veel zou kunnen zijn en in haar angst en liefde voor hem hield ze hem van zich af, terwijl hij haar zo erg nodig had en ondanks zijn ziekte een gezonde behoefte aan sex .

Tja wat doe je dan....je bent stil, luistert. praat indien nodig en laat vooral het hele gebeuren op je inwerken. Ondanks alles zat daar op de bank nog steeds een aantrekkelijke man niet alleen qua uiterlijk, maar ook sexueel, met een mooie wilde haardos alleen de lachende ogen stonden nu wat triest. Ik gaf hem een zachte kus, en verder is er niets meer gezegd, maar belande we uiteindelijk boven op bed in een langdurig moment van diep genot, waarbij zijn hele verhaal even niet belangrijk was. Na afloop had Koen het moeilijk, want ook al had hij net als ik ervan genoten DIT moment had hij eigenlijk het liefst gewoon thuis bij zijn vrouw gehad. We hebben nog lang nagepraat en toen hij naar huis ging vroeg ik " Tot ziens?" en hij antwoordde dat als zijn gezondheid het toe liet, hij zeker nog eens langs zou komen.

Zo nu en dan belde hij op en kwam hij, genoten we van het moment en maakten we grapjes over wat ik zou doen als hij terplekke er in zou blijven. De laatste keer dat ik hem zag kwam hij met zijn flitsende scooter zoals hij hem zelf noemde. Lopen ging niet meer zo lang en ademhalen koste soms na inspanning ook moeite, maar met z'n flesje zuurstof kon hij het nog aardig redden. Van de heftige sex die we gehad hebben was geen sprake meer, het was meer een intieme belevenis die voor zijn vrouw ook teveel was geworden iets waarvoor hij ondanks dat hij haar enorm miste wel begrip voor had en ondanks dat hij het lichamelijke miste waren ze geestelijk enorm naar elkaar toegegroeid.

Toen hij die middag met zijn 32 jaar op zijn flitsende scooter de straat uitreed wist ik dat hij niet meer zou bellen. De verrassing was dan ook erg groot toen ik anderhalve maand later een telefoontje kreeg van zijn zwager die blijkbaar al tijd op de hoogte was geweest van het contact tussen Koen en mij. Koen was de dag ervoor overleden thuis zoals hij wilde in het bijzijn van zijn familie.

Die avond is hij bij ons thuis het gesprek van de avond geweest Koen een prachtvent met een overweldigende liefde voor zijn vrouw en kinderen.