Eerst iets over Worm aan de Achterhaven, daar moet je geweest zijn, en als je er bent moet je op de details letten. Het is niet gebouwd als theater maar als muziekpodium en filmzaal. Maar Rotjong vond de locatie te mooi om niet te gebruiken. Ze nemen daarmee ook een risico omdat voor sommige stukken de setting minder geslaagd was.

Dubbelleeg (Amar). Een roerloos lichaam ligt voor de bar. Plaats delict is met een rood/wit lint afgezet. Twee jongens van de technische recherche buigen zich routineus over het lijk. Het voelt een beetje onwerkelijk om in deze situatie op een stoel te zitten toekijken. Voorbijgangers staan te kijken. Enfin. Een van de mannen is een het type player en de ander wacht met seks tot het huwelijk (of net erna). De player vindt het zielig voor den braverik en regelt een date. Even later staan ze met het lijk te dansen. Een aardig gegeven maar noch geloofwaardig, noch absurdistisch noch komisch geschreven. En dan wordt het moeilijk voor de regie en de acteurs. Het spel kwam nauwelijks uit boven het opzeggen van de tekst.

Zoer en Bus (Maarten Bakker) was het sterkste stuk van de avond. Goed geschreven en overtuigend gespeeld door Sandro Lima en Melissa Fortes. Tijdloos thema in hedendaagse taal. We krijgen een kijkje in de symbiotische relatie tussen broer en zus. Omdat Broer geen vriendinnetje had en Zus moest worden beschermd bleek verkering met elkaar de ideale oplossing. Ze hebben zich met een eigen taal en spelletjes en rituelen van de wereld vervreemd. Het laat mooi zien hoe sterk de claim van bondgenootschap kan zijn en hoe moeilijk het is daar uit te stappen. Roefta.

MDMA (Enver Husicic) MDMA zou ook zomaar een korte film kunnen zijn; een spannend stuk met een mysterieus plot. Even een luchtje scheppen en ontsnappen aan de warmte van het feest. Een leuke jongen, even samen lopen, even zitten. Hoe heet je, met wie ben je? Het gebeurt op talloze feestjes met talloze jongens en meisjes. Meestal wordt het niks, soms is het leuk en spannend, soms loopt het slecht af. Het is gebeurd maar had net zo goed ook niet kunnen gebeuren. Toeval of noodlot. Maar wat XTC er mee te maken heeft? Dat is me ontgaan. Ik zou het GHB genoemd hebben.

Vertel me, voor ik val, hoe ik mezelf moet vangen (Anna van der Kruis) Veel titel voor een sympathiek vormexperimentje. Je speelt jezelf, je speelt dat je speelt en je speelt dat je in Worm speelt. En het gaat over jongens versieren, dat je dat graag zou willen. Goed gespeeld, ondeugend met een prikkelend droste-effect. Om de dialoog wat inhoud te geven wordt er nog een vriendinnetje geïntroduceerd en als een soort intermezzo de synopsis van een Egyptische film verteld. Overbodig. En het verraadt hoe dun het experimentje eigenlijk is.

Vandaag en Vandaag laat teksten spelen van vier jonge schrijvers voor jonge acteurs. Dat initiatief alleen verdient lof. Het is belangrijk dat er nieuw materiaal wordt geschreven en in Rotterdam wordt opgevoerd. De humuslaag van makers, spelers en schrijvers mag wel wat dikker worden hiero. De live muziek (door Rufus Ketting) is functioneel zonder op te vallen. Het maakte niet het verschil. Vandaag en Vandaag is geen groots en meeslepend theater maar je voelt wel de belofte, het optimisme, de toekomst. Op een dag gaat het knallen. Dat nu niet alles even geslaagd is hoort erbij. Het maakt je er bewust van hoe moeilijk theater maken eigenlijk is.

Gezien 14 mei 2006

Check: rotjong.nl