Als het even iets warmer wordt dan open ik de deuren van mijn balkon en sta op om 7 uur. Terwijl ik in de winter niet in staat ben voor 12en op te staan danwel aanspreekbaar te zijn, laat ik de zomerdagen extra lang duren. Ik wil geen uur missen van de zon en van de vrolijke mensen, om nog maar niet te beginnen over de mooie mannen die opeens overal en nergens vandaan lijken te komen (hormonen?).

Vorige week was het een heerlijke week, het weer was goed de sfeer was thuis goed en ik had zelfs geld om iedere dag tenminste 1 drankje te drinken op een terras naar keuze, nee niks stond mijn kleine vakantie in de weg.
Maar na donderdag werd mijn visie op de zomertijd toch een stuk minder rooskleurig.

Soms kan je zeggen dat mensen veranderd zijn in een positieve zin, na alles wat ik de laatste jaren heb meegemaak zeggen mensen als ze me zien vaak "wat zie je er goed uit" of "het gaat goed met je is het niet?" maar dit kan ook weleens anders zijn.
"ik was donderdag bij Isa" zeg ik een beetje aangedaan tegen Nick. Nick ziet aan mijn ogen dat ik moet huilen en begint me uitgebreid te knuffelen .. en dan..dan stromen de tranen over mijn wangen.

Soms denk ik weleens dat ik haar meer moet bezoeken, meer aandacht moet geven. Maar ik kan het niet helpen dat ik het haar kwalijk neem dat ze er bijna niet meer was.
Soms denk ik dat ik niet had moeten stoppen met schrijven, ookal schreef ze niet meer terug, het ging in de tijd dat ik haar nog schreef beter met haar.
En soms denk ik, was ik maar nooit 18 geworden dan was zij nooit 16 geworden en was het misschien allemaal wel niet gebeurd... dan was ik blijven steken op 17 en zij op 15 en was dat wat gebeurd is, wat het ook zijn mag, niet gebeurd.

Ik heb Isa al 3 jaar niet gezien, het zou te moeilijk voor haar zijn maar ook voor mij... het werd ons/mij/haar simpelweg verboden.
Isa is ziek, heel erg ziek, ze kan er zelf niks aan doen het zit in de genen. Was het maar lichaamlijk dan kon je precies zien wat ze heeft en haar helpen, maar je ziet het niet...want het zit daar in dat hoofd achter die mooie ogen er zit daar een brein waar iets in mist en niemand weet wat en zij wil het al 3 jaar niet vertellen...
We weten dat er wat mis is, want mooie Isa bestaat niet meer. Soms als je heel lang met haar samen bent... dán laat mooie Isa zichzelf nog weleens zien. Maar het enige wat ik zie in die dag dat ik op bezoek kom is doffe Isa, lege Isa, verdrietige Isa, wanhopige Isa en vooral zieke Isa.
Isa waarom vertel je niet wat er is gebeurd of wat er in je omgaat, misschien kunnen we je helpen we staan immers al 3 jaar in de startblokken....

Er spelen dingen door haar hoofd wanneer ze met me praat, ze praat wel met me maar legt zichzelf (zoals vroeger) niet meer bloot. Als ze lacht dan is het onzeker, als ze praat dan zijn het leugens ..maar als ze me aan het einde van de dag vraagt of ik wil blijven en me opeens vastpakt...dán is het echt
Isa is er nog.... maar wij zijn haar al kwijt.

Isa, mooie lieve vriendin van mij.... kom alsjeblieft weer bij ons terug we missen je!