Happy Hour 1
Vrijdagmiddag 17.20 uur
Met Jasper zit ik in de deuropening te genieten van een koude Hollandia. Het is warm, voor het eerst sinds begin oktober 2005. Ik zuig elke straal zon in me op en ik kijk uit naar de zwoele zomeravonden. De hele dag werken we met de deur open, het is buiten warmer dan binnen, een heerlijke ervaring.
Jasper is vanochtend om 9.00 uur begonnen met de steiger te verplaatsen, van het schilderwerk van Hillegon naar de plek waar Inez gaat beginnen. Hij is de enige van ons kunsthelden die dat ding tot op volle hoogte (9 meter) moeiteloos in en uit elkaar kan halen. En ik ben zielsgelukkig met die gave.
Ik heb geen hoogtevrees, maar om op 8 meter hoogte "ins Freie hinein" steigeronderdelen te plaatsen is ook niet mijn sterkste punt.
Hillegon is inmiddels door de wol (en wind) geverfd op het gebied van op grote hoogte werken. En met trots kan ze maandag het eerste grote deel van haar schildering afronden.
Inez heeft de bekende startproblemen, nogal verkrampt waagt ze zich met Micha op het middenniveau van de steiger, om voor het eerst de muur te bestormen. het hoogste niveau laat ze nog even voor wat het is. Volgende week weer een stapje verder. Het is inderdaad een kwestie van wennen en vertrouwen krijgen, Hillegon hangt inmiddels gewoon aan de buitenzijde van de steiger te schilderen, wanneer ze ergens net niet bij kan.
En wat gebeurt er nu op zo'n dag? Rotterdam is zó Rotterdam ! Voorbijgangers bemoeien zich voortdurend met ons werk. De reacties zijn vooral erg plezierig, omdat mensen veel vragen stellen, nieuwsgierig zijn, en
spontaan komen vertellen hoe geweldig ze het vinden. Een dame zet haar brommer aan de kant en maakt foto's, wijkagenten maken bijna dagelijks een praatje, Rotebmannen geven ons vuilniszakken om de afgestoken partyposters kwijt te kunnen. Automobilisten stoppen om te vragen of we zoiets ook niet elders willen doen en vanaf Noordereiland wordt het project op de voet gevolgd. Ex-Keilewegdames vinden het gewoon mooi. En aan de overzijde van de Rosestraat (de oneven nummers) woont een man, die een sociale fobie heeft en hij heeft verteld dat hij zeer verheugd is met het schilderschouwspel dat hij vanuit zijn raam mag volgen. Zijn geïsoleerde situatie is al doorbroken door het emailcontact dat we onderhouden over het werk in de straat. Wel heeft hij laten weten niet in te kunnen gaan op de uitnodiging om in het atelier (ons voormalige woonhuis) koffie te komen drinken.
Kortom, het gonst. En met al die mooi weerdagen in het vooruitzicht gaat het broeien en zal de confrontatie tussen sloop, kunst en de wijde omgeving resulteren in nog nooit gedroomde ontmoetingen.
groet ivo
