We voelen om te zien,
En zien wat we voelen…
“Het lijkt wel een soap” giechelt ze door de telefoon, soms kan één ontmoeting even heel je leven overhoop gooien. Ik vroeg me af waarom ik niet had gezien dat ze de laatste tijd toch zwakker is dan ze ons wil laten zien. Misschien moet er juist iets gebeuren voordat je het toelaat om je zwakke kanten zelf in te zien.
Ze staart me afwezig aan, ik had het gevoel dat al mijn woorden als ruis aan haar voorbij gaan. “Elke keer denk ik dat ik hem zie, dat hij hier voorbij loopt” biecht ze op. Ook ik heb een hele tijd gekeken op de gevoel-manier.
Even dacht ik dat ik gek zou worden, “Hij is het gewoon… “ schreeuwde ik in haar oor. Ze kijkt me verbaast aan en schudt haar hoofd “look-a-like” schreeuwt ze terug. Het was al te laat, mijn ogen volgden hem en wilden hem niet meer laten gaan. We blijven zien… wat we willen zien.
“Het was leuk hè, gisteravond in…” en nog voordat ik mijn zin af kan maken, zie ik aan haar ogen, dat zij er net zo overdenkt. Ze straalt en haar glimlach maakt het duidelijk dat ze net zo heeft genoten van het uitgaan als ik, en misschien nog wel veel meer. Over gevoelens heb je geen controle, het is chemie, je voelt het… of je voelt het niet. En met die gevoelens, heb je gelijk een andere bril op…
Het was de sfeer, de muziek maar vooral toch…de aandacht, zijn aandacht. Ik begrijp nu hoe belangrijk dat is, aandacht, al is het maar voor heel even.
Voor de een is het, haar van de trap af dragen,
En voor de ander een lief kaartje schrijven,
En voor mij, kan het zelfs een piepklein paaseitje zijn…
In het kleinste gebaar zoeken we naar een betekenis, we zien met ons gevoel. We voelen ons speciaal… omdat we ons zo ‘willen’ voelen, en hopen om uiteindelijk, even speciaal te worden gevonden.
“Ben ik te snel boos op hem?” vraagt ze me twijfelend. Ik merk nu al dat ze spijt heeft. Als ik haar schattige, vragende blik zie, kan ik me lach niet meer inhouden. Ze was weer boos omdat ze het gevoel had dat ze niet ‘speciaal’ werd gevonden, alleen in plaats van dat ze dat zegt komt er van alles uit haar mond, behalve dat.
“Hij vindt het allemaal vanzelfsprekend nu, alsof hij er helemaal geen moeite meer voor hoeft te doen” klaagt ze zacht. Het is iets dat elke lange relatie meemaakt. Het niet meer blijken dat de ander ‘speciaal’ is, het vergeten te waarderen wat de ander doet en een hoop woorden en gebaren die onderweg spoorloos zijn verdwenen. Helaas doet pijn ons ook voelen… en verblindt het ons, in het zien…
Ik vroeg haar of ze nog wist van die look-a-like, ik was hem namelijk van het weekend tegengekomen. Ze kijkt me vragend aan. “Hij lijkt er helemaal niet op, denk ik” vertel ik haar met een glimlach. En misschien lijkt hij er wel op… maar ik zie het niet meer!