Na de laatste schilderdag deze week bij het Stiroblok neem ik een pot oranje verf mee naar huis voor één van de kinderkamers. Ik heb haast, aangezien ik de afspraak op de Pompstraat heb vergeten en Jannie me moet bellen om me eraan te herinneren.
En dan gaat het mis. Te snel fiets ik bij het belastingkantoor over de tramrails. Mijn stuur slaat om en de pot verf maakt een vrije val. Vier kilo knaloranje verf vlijt zich als een langerekte plak over het asfalt. De spetters vliegen omhoog. Ikzelf, mijn fiets en zelfs mijn mobiel in mijn jaszak zit onder de verf. Ik raap de emmer op, met het beetje verf dat er nog in zit en stap zonder op of om te kijken op mijn fiets. Ik kan niets op,- of afvegen, in geen velden of wegen schoonmaakspullen of zelfs maar een pol gras te bekennen.

Bij Studio Pompstraat was ik mijn spullen zo goed en zo kwaad als het kan af en schuif ik aan bij een gesprek met Elsbeth (econome Deelgemeente Charlois) Jannie (Groeibriljant Charlois) en Jaap (Wolphaertstraat Charlois). Er is bier en het gesprek gaat over het plan om kunstenaars en Antillianen een cursus “ondernemerschap” aan te reiken. Meteen ben ik in verwarring (niet voor het eerst deze maand). Wat is de overeenkomst tussen Antillianen en kunstenaars, kennelijk zijn ze beide een probleem ? Ooit, in 1997 organiseerde bureau zelfstandigen van SoZaWe een cursus voor kunstenaars. Het bureau Faktor heeft daar toen goed geld aan verdiend en verder dan de suggestie: “Verzin iets leuks naast je kunst, met al je vaardigheden, om geld mee te verdienen en maak daar een ondernemersplan voor”….kwam het niet. Zelf mocht ik niet meedoen, te kritisch bevonden. Zo is er veel geld verdiend door Faktor, zonder dat kunstenaars werkelijk op weg zijn geholpen.
Dus al snel komt Jannie met een heel ander voorstel:” Zoek gericht een paar kunstenaars in de wijk, die een goed plan bedrijfsmatig ondersteund moeten krijgen, dan bereik je wat”. Jaap vult nog aan:” En regel een Charlois Stipendium om werkelijk goede initiatieven een jaar te steunen”.
De vraag is of we ons dan niet direct teveel bureaucratie op de hals halen, maar het biedt wel mogelijkheden die er nu totaal niet zijn. En Charlois is naarstig op zoek naar een identiteit. Alle goede plannen ten spijt wordt het zonder een duidelijke, overkoepelende identiteit niets. Kunst kan daar aan bijdragen, of zelfs een hoofdrol in spelen, zodat duidelijk wordt waar al die versnipperde gebieden: onderwijs, wonen, veiligheid, integratie en economie gezamenlijk naar toe kunnen groeien.

Er is een COM (Charloisse Ondernemings Maatschappij) in de maak en binnen zes weken moet een hoofdambtenaar van de deelgemeente Charlois een plan van aanpak klaar hebben met de vijf genoemde gebieden daarin verwerkt. Vijf onderambtenaren zijn het veld in gestuurd. Dat is bijzonder voortvarend, maar er is geen visie voor het geheel.
En dan kan het niet slagen, want niemand weet precies wat er moet gaan slagen.
Soms kan een individu of een klein clubje mensen alles beïnvloeden, mits er ruimte voor is. In Charlois gaat alles nu zo snel dat dat moment voorbij lijkt te schieten……of niet.

Mijn oranje verf was even beeldbepalend, zaterdag op tv te zien door miljoenen mensen, die de beelden van de marathon volgden bij het passeren van het belastingkantoor op de Kop van Zuid.

Groet Ivo

Array
(
)