echt eindelijk helemaal voorbij is als je teruggaat naar de plek, van ‘ons’…
Als iemand voorheen aan me had gevraagd of ik mee zou gaan naar alles wat veel water heeft, zou ik hebben geweigerd. De plassen, de zee, waren in mijn hart een onderdeel van ons, alleen de gedachte, deed al pijn.
Als iemand voorheen tegen me had gezegd dat ik aan zee zou wonen, zouden de tranen hebben gevloeid. Aan zee wonen was een droom van jou en dus werd het ook een droom van mij, van ons…
Houden van is zo onbegrijpelijk, zomaar kan een droom van degene waar je van houdt, een droom van jezelf worden. Ik begrijp nu ook dat het breken van mijn hart, tegelijk ook mijn droom, jouw droom, onze droom verbrak.
Tot mijn grote verbazing kwam deze droom terug bij het damesclub bezoek aan een medium, “Waar je woont blijf je niet wonen, je gaat aan veel water wonen” zei ze zonder ook maar enige twijfel.
Ik was die droom vergeten maar nu vertelde ze mij, dat dit mijn werkelijkheid zou worden zonder jou, terwijl dit jouw droom was.
Er is tot de dag van vandaag nooit uitgesproken dat het voorbij was, en toch, woorden hadden hun betekenis al verloren.
Kort daarvoor bracht het lot me een teken, ik moest verdwalen om toch bij de plassen terecht te komen. Het bracht me elke keer weer terug in dezelfde richting, ik kon er niet meer onderuit. Sommige tekens in je leven zijn zo duidelijk en zo onvermijdelijk, dat je je moet laten leiden. “Het werd tijd om de confrontatie aan te gaan” dacht ik.
Ik volgde de tekens naar de plassen toe, ademde de lucht in, uit, in en weer uit. En stopte op de plek waar we voor het laatst ooit waren geweest. Niets was veranderd, en toch, deed niets me meer herinneren aan jou, ik was het kwijt. Nog nooit heb ik zo intens het adembenemende uitzicht in me opgenomen, al dat water… alleen maar water en lucht.
Ik genoot van elk moment dat ik daar was, elke adem maakte extra gelukstofjes aan, geen pijn, geen tranen, geen verdriet. Het was weg, alsof het was opgelost in al het water. Alles wat er nog van over was, was rust en een warm gevoel, voor deze plek.
Nu kan ik pas zeker zeggen dat het voorbij is en het een mooie toevoeging is, in mijn hart. Het heeft zijn plekje gevonden…de juiste plek in mijn hart.
Ik weet wanneer het voorbij is… het is wanneer speciale plekken niet meer speciaal zijn omdat het iets is van ons beiden.
En wanneer alle tekens me terugbrengen naar die ene plek, gewoon om in te zien, dat het een hele mooie plek is om er te zijn!