Ooit de ervaring gehad dat als je iets absoluut niet kan krijgen of mag krijgen je het alleen maar meer wilt hebben. Of stiekem omdat je het de ander niet gunt?
De verboden vrucht, de man die je zo graag wilt hebben maar alle mogelijke seinen, signalen en feiten zeggen je dat het niet mag... en hoe meer jij jezelf inpraat dat alles aan hem niet kan/fout is hoe graag je in zijn armen wilt liggen en zijn meisje wilt zijn.
Het blauwtje, nadat ik een blauwtje heb gelopen bij een jongen die ik echt heel erg leuk vind word het (helaas voor mij en wellicht ook voor hem) alleen maar interessanter. Hoe harder hij NEE roep hoe harder ik JA wil!!
Het is soms heel frustrerend en aan de andere kant is het een drive om te streven naar iets wat je wilt hebben.

Want dames is het niet zo dat als je een bepaalde leeftijd bereikt je intussen weet hoe jij je gevoelens kan gebruiken tegen hem, een zachte snik aan de telefoon doet wonderen wanneer je weet dat hij geen tijd heeft en toch wil dat hij langskomt.
Ik denk dat we ons er vaker schuldig aan maken dan we denken. Dat drammerige wat wij als vrouwen hebben en misschien toch ook een beetje dat zeurderige. Nu zijn er natuurlijk uitzonderingen, ik weet zeker dat er tal van vrouwen/meisjes zijn die dit lezen en denken "nou dát doe ik dus echt nooit" maar ik weet ook zeker dat er een hoop vrouwen/meisjes die deze column lezen denken "jeetje ik doe dat eigenlijk best vaak."

Maar hoe nu te werk te gaan bij een man die heel hard nee roept en die jij ja wilt laten zeggen? Ik heb het gevraagd aan een vriend die me ook geen duidelijk antwoord kan geven, hij zegt met een half verborgen glimlach op zijn gezicht "Guin ben je op jacht?" ik schud haastig nee en vertel hem dat ik dit vraag voor alle vrouwen met dit probleem. Natuurlijk is dit gelogen, ik ben ook op jacht, ik ben altijd op jacht... er zijn maar 2 momenten waarop ik niet op jacht ben
1) wanneer ik met mijn kont in een hevige relatie zit en weer eens (naïef dat ik kan zijn) denk dat meneer de ware is en voor altijd bij me blijft.
Óf
2) wanneer ik aan het kijken ben waarop ik kan jagen

Ik ben zorgvuldig in het uitzoeken van mannen. Ik ben geen slet (wat daar ook precies onder mag vallen) wat ík daarmee bedoel ik dat ik niet ieder weekend met een ander sta. Maar als ik een jongen leuker vind dan normaal dan kan ik wel eens een beetje jagers instinct vertonen of obsessief gedrag het is maar net wat je het wilt noemen.
Ik zoek mijn tactieken zorgvuldig uit en probeer alles uit de kast te halen om zijn hart te veroveren, dat gaat van nieuwe kleren tot aan een nieuw kapsel.
Ik verdiep me in zijn doen en laten en probeer vooral wel mezelf te blijven, als ik dat niet zou doen dan zou ik bij iedere man een ander vrouwtje zijn.
Ik ben niet moeders mooiste, ik heb me er allang bij neergelegd dat ik niet miss universe 2006 word, maar ik heb wel gemerkt dat als je oprecht interesse in een jongen toont hij meer gaat kijken naar je innerlijk ipv naar je uiterlijk.
Ik heb mezelf afgeleerd verlegen te zijn met uitgaan, ik heb een vlotte babbel en ik weet wel een beetje hoe ik het moet spelen... ik ben niet snel afgeleid en voel me niet al te snel gepasseerd.
Je zou dus zeggen dat als ik gek ben op iemand het geen probleem zou moeten zijn hem aan de haak te slaan...

Zo oprecht als ik dit nu neerzet op Antenne zo geschokt ben ik door mijn eigen gedrag de afgelopen maanden, 2 om precies te zijn.
Er is iemand die mijn hoofd op hol heeft gebracht... toen ik hem zag wist ik gewoon dat hij het helemaal zou zijn voor mij.
Zo gladjes als ik me kan gedragen, zo klungelig gedraag ik me nu. Ik lijk wel 16!
Hij besteed totaal GEEN aandacht aan me zelfs als ik op me kop ga staan ziet hij nog niet dat ik er ben, al zou ik hem steken met een vork dan zou hij het niet voelen. Als ik een tekenfilmfiguur was geweest liep ik rond met van die ploppende hartjes uit mijn hoofd! Alles in mijn lichaam voelt anders en een duidelijke versiertactiek uitstippelen lukt ook niet. Hij hoeft maar per ongeluk naar me te lachen en ik krijg het benauwd, normale zinnen krijg ik mijn mond niet uit als hij in de buurt is, ik stotter ik stamel en ik staar.
Hij weet niet wie ik ben, enkel mijn naam is hem bekend... als ik geluk heb weet hij hoe ik eruit zie (niet dat ik daar al te blij mee ben).
Zelfs mezelf aanpraten dat het een eikel is helpt niet.
Al 2 maanden verdwijnt hij niet uit mijn gedachte, al 2 maanden denk ik nergens anders meer aan...
Hij is het enige obstakel wat er tussen mij en Nick in staat.....

En hij, of all people, ziet me niet staan/lopen/praten/zitten/kijken/staren/zwijmelen...
Voor hem ben ik compleet onzichtbaar...

En ik maar denken dat ik mezelf zo goed kende...
Mijn hoofd lijkt wel een suikerspin....weg tactiek, ritme en stimulans.
Wat is er toch aan de hand....ik maak het mezelf moeilijk en vraag me af “word het ooit nog makkkelijk… de liefde?”