De Zondvloed is omgetoverd tot een nachtclub met een knipoog. Over de tafeltjes liggen plastic tafelkleden met fruitdesign. Bij de entreeprijs is een margarita inbegrepen.

Een ander sterk element van de Classico’s is dat de muzikanten hun muziek en instrument toelichten aan het publiek. Zo leer je nog eens wat. Martijn Buijsters (gitaar) vertelt dat hij twee werken van Leo Brouwer (geen familie van, want geboren in Havana, Cuba) en etude nr. 7 van Heitor Villa Lobos gaat spelen. Hij legt een anti-slipmat over zijn dijbeen, laat de gitaar erop rusten en stemt het instrument. Dan concentratie, alsof hij een olympische recordpoging gaat doen: tokkelarm slap langs het lichaam, vingers los maken, ogen dicht en een schietgebedje. Vol overgave speelt Buijsters het avant-garde stuk van Brouwer. Ik ben verbaasd en gefascineerd tegelijk. Dat er zulke moderne muziek voor gitaar is geschreven, ik had het niet gedacht. En ik ben ook blij dat ik aan een tafeltje vooraan zit, ik kan de ingeleefde mimiek van Buijsters perfect zien. Net als het krakende stoeltje waar hij op zit, voegt het voegt iets toe aan de abstracte muziek.
 
Onder begeleiding van Buijsters zingt sopraan Nicole Fiseller vijf gedichten van de middeleeuwse Spaans-Joodse dichter Mozes Ibn-Ezra.. Vertaalde gedichten, dan toch, denk ik. Want ik hoor Fiseller toch duidelijk Engels zingen. Fiseller raakt een melancholische snaar die me ontroert. Is dat het wonder van den menschelijken stem?

Klassiek bij de Classico’s is een culinaire verrassing. Er werd een schaal (ovenvast) met stukjes fruit (avocado, mango), gefrituurde sardines en een stukje quiche geserveerd. Complimenten voor de kok.

Dan Noalcanza, een drietal muziekanten die volksmuziek uit het zuidwesten van Mexico brachten. Een contrabas (Luis), een gitaartje (Miquelen een harp (Bárbara ies in die harpa). Noalcanza speelt feestmuziek, het is voor het eerst dat ze op een podium spelen met toehorend publiek. Nou, wat mij betreft werkt het. Kijk, ’t is niet dat we gaan dansen maar genieten doen we wel (ik spreek hier ook even voor de andere Nederlandse ijskonijnen). Persoonlijk kan ik mijn ogen niet van Bárbara afhouden. Die ogen, die mond wat een plezier stralen ze uit, wat een stem heeft ze. Een stem die bovendien op de melodie ligt, als het ware. Hoe het klinkt? Mexicaans, uitnodigend, warm, aanstekelijk. Dan komen er ook nog twee vrienden van Noalcanza binnen. De jongens doen snel hun jas uit en komen op het podium. Ze hebben nog kleinere gitaartjes dan Miguel. Und dann geht’s los. Inhaken en meedeinen. Weg met de klassieke concentratie. Noalcanza betekent nooit genoeg. Inderdaad ze kregen er geen genoeg van. Nina, de programmeur, greep in: “nog één nummer en dan…” En aan het eind van het nummer kwam ze snel met de planten het podium op. Nog een laatste blik op Bárbara en toen ging ik met opgestoken kraag de kou in.

check: stdsps voor het programma