Zuinig zijn, je bent het zo kwijt.
Zoh, daar sta je dan met je tas vol water, nooit geweten dat hij waterdicht was van binnen.
Stop mijn natte sleutels in het slot en schiet de trap op, gooi mijn tasinhoud op de grond en bekijk de schade. Al mijn klein elektronisch softwarematige apparatuur ligt in een plas die langzaam wegsijpelt tussen de kieren van mijn vloer.
Meines Gottes, waarom ben ik dan ook zo'n doos dat ik mijn waterflesje niet even check voordat ik hem in mijn tas terugstop! Oh ja flashback, omdat ik de laatste weken als een wezenloze door het leven stap. Minor detail, tweejarige relatie down the drain, omdat er twijfels waren van zijn kant, waarover kan hij niet precies benoemen. Waarom doen mensen altijd zo moeilijk?
Dus haal de natte batterijen uit mijn nog nattere camera, mijn eerste digitale camera, gekocht voor mijn grote reis naar Canada en meer. Sinds die dag in de mediamarkt, toen ik hem voor het eerst in handen kreeg, zijn we onafscheidelijk geweest. Elke dag foto's en filmpjes maken, alles vastleggen, tot mijn harde schijf er ziek van werd. Hele archieven van bloemetjes, bruggen, wolken, spinnenwebben, lachen in de zon, lachen in de sneeuw en nog eens lachen overal. Trillend hou ik hem boven de kachel, niet te dichtbij, schijnt niet goed te zijn (hallooo hij is net 1 minuut geleden verzopen!) maar hij moet zo snel mogelijk droog worden. Zo ook mijn MP3 speler, gekregen van 'mister doubt'. Heeft me door winterdepressies en tegenwind gesleept en mij behoed voor ongewilde informatie van blatende medepassagiers in de trein. Toen ik hem kreeg wist ik niet wat ik zag, zo klein en dun en geavanceerd en stoerrr! Raar hoe je je kunt gaan hechten aan een stukje design elektronica en dat terwijl ik mezelf als een niet materialistich persoon zie. Weer een illusie armer. Het gaat puur om wat je ermee kunt doen en hoeveel inspiratie en creativiteit dat weer oplevert.
En dan de laatste maar niet de minste, mijn telefoon, volgens kenners uit het stenen tijdperk, maar kon tegen heel wat stootjes die ik trouwens nooit met opzet heb uitgedeeld. Geen contact, bliep, klik of gegorgel. Maar zie ik daar in de verte niet al een Bel Company, GSM shop of wat voor een telefoontoko ook wapperen met een fantastisch aanbod? 'Nu het eerste jaar praktisch gratis bellen!', volgens de grote lettertjes', 'Geen aansluitkosten als je voor 1 uur vanmiddag tekent!', 'Krijg je zomaar een gratis glimlach erbij die je meteen kunt vastleggen met die nieuwe supersonische camera met 2 miljard megapixels!'. 'En luister dan ook even naar je hypersonic ingebouwde MP3 speler, crispy geluidje toch? Nietwaar? Doen? Hier even tekenen aub'. In alle gouwigheid voelt het alsof iemand je naait, maar liefdevol verblind stop ik hem in zijn sok. Absurde wereld anno 2006.