Till we Lose it is dus een dansvoorstelling. De flyer van de voorstelling diende al een tijdje als bladwijzer in het boek op mijn nachtkastje. Er staat een plaatje op van Don Quichote die uitgeteld op de grond ligt. Zijn paard dient als hoofdkussen. In de voorstelling komt dit beeld terug. Don Quichote (Arthur Rosenfeld) tuimelt van een ouderwetse trapnaaimachine waarop hij te paard was gegaan. Zijn geliefde Sancho Panza (Ana Teixidó) legt liefdevol het houten deksel van de naaimachine onder zijn hoofd.

Zo kent Till we Lose it meer mooie scènes, zoals Rosenfeld die in zijn witte onderbroek vertelt wie hij is en wie zijn voorouders zijn en vervolgens in een poging om tot dans en tot Ana te komen zijn naam en die van zijn voorouders in het Spaans vertaalt (Arthuro Campos des Rosas). Mooi is ook de oneindige witte sluier die over de naaimachine wordt getrokken.

Jammer dat er te weinig overtuigende scènes en mooie beelden zijn om er een goede voorstelling van te maken. Het gekoketteer met Don Quichote is na twee verwijzingen wel gezien. Vooral de scène met ventilator is veel gedoe voor weinig effect en niet meer dan het rood verven van rode rozen. Ik vermoed een ideeëncrisis tijdens de repetities. Rosenfeld speelt te veel een typetje, waarin zelfs tijdens het ophalen van het applaus in blijft hangen. Hij had meer mogen dansen. In de paar aanzetten die hij maakte zag ik daar zijn theatrale kracht. Teixidó danst wel maar ze is te weinig zichtbaar om te overtuigen.

De meekers van deze voorstelling citeren Cervantes: “What will cure my pain? I shall be insane.”. Mooie tekst maar lijkt ook een excuus voor een gebrek aan thema, ideeën en samenhang.

Ik maak me zorgen over de zes ‘ckv-jongeren’, verkeerd voorgelicht door de meester en verdwaald geraakt in theaterland. Hadden ze maar een jongerenvoorstelling van de Meekers gezien. Dan waren ze gered. Enfin, na afloop hadden ze de uitgang snel gevonden.