Op uitnodiging van de Stadsredactie van Museum Boijmans van Beuningen heeft schrijver Ernest van der Kwast zich laten opsluiten in de Straatgalerij, de gratis te bezoeken expositieruimte van het Boijmans. Over zijn verblijf houdt hij een dagboek bij.

DAG 4

zondag 5 maart 2006

Met sneeuw in mijn haren neem ik plaats achter mijn laptop. Het is zondag, het is de dag na de museumnacht. Er is niemand in de Straatgalerij: geen rondrennende conservatoren, geen houtsnijdende en houtzagende kunstbroeders, geen bezoekers. Thuis, in Italië, schrijf ik in de kelder van een bibliotheek. Alleen de boeken houden mij gezelschap. Hier houden kartonnen wanden mij gezelschap. Voor het eerst – na een week – voel ik me thuis in het Boijmans.

Mijn kantoor begint al te lijken op een echt kantoor. Iemand heeft blauwe druifjes in een bloempot op mijn tafel neergezet. Er zat een kaartje bij: “Eén keer per week water geven en elke dag even praten met de druifjes.”

‘Lieve druifjes, jullie staan hier op mijn bureau, ik beloof goed voor jullie te zorgen, hoewel ik geen bloemen- en plantenman ben. Ik ben bang dat ik jullie te veel water zal geven. Nog banger ben ik dat jullie te weinig licht zullen hebben, ik zit altijd in het donker te schrijven. Hopelijk worden jullie niet droevig van de muziek die uit mijn laptop komt. Ik hoop dat jullie van de Counting Crows houden en van Anthony & The Johnsons. Hopelijk houden we het nog lang met elkaar uit. Morgen zal ik weer met jullie spreken, lieve druifjes. Ik beloof een mooi gedicht van Rilke mee te nemen. Een gedicht over de lente, want die begint snel. De lente zal goed voor jullie zijn. De lente is goed voor ons allemaal.’

Naast een plantje hebben mensen ook visitekaartjes achtergelaten. En kunstbroeders HuMobisten hebben mij hun boek (Een dure grap) cadeau gedaan. Wachten is het nu nog op een espressoapparaat. Wie, welk lief mens, komt mij een espressoapparaat bezorgen? Met versgemalen boontjes uit Brazilië die zo heerlijk ruiken. Sinds ik in het Boijmans werk, drink ik een factor 10 minder espresso dan normaal. Ze hebben hier wel espresso, maar als je je sokken na het uitgaan in een bodempje water zet en de substantie de volgende ochtend opdrinkt heb je nog betere espresso dan de drab die ze hier hebben. O, Italiaanse espresso, ik mis u.

Overigens stonden er onder mijn bureau enkele lege bierflesjes en wijnglazen met een randje lippenstift. Blijkbaar is er gisteren tijdens de museumnacht gedronken in mijn kantoor. Zou er nog meer gebeurd zijn? Je hoort altijd van die verhalen dat er op kantoor wordt geneukt als iedereen naar huis is, op het bureau of het kopieerapparaat. Ik geloof niet dat er geneukt is op mijn kantoor, laat staan op mijn bureau (ik heb geen kopieerapparaat). Mijn kantoor is een kippenhok: er is geen ruimte om te neuken, er is ruimte om kromgebogen te schrijven. En het bureau is van karton. Er op gaan zitten, zou ik niemand aanbevelen. Als ik de toetsen van mijn toetsenbord te hard indruk, kan ik het karton horen kermen. (‘Lieve druifjes, ik hoop niet dat ik jullie de afgrond in help door mijn geschrijf…’)

Is er nog nieuws over het meisje met de donkerblonde krullen en sneeuw in het haar? Helaas niet, maar misschien is ze in Brazilië koffiebonen aan het plukken. De toekomst zal het zeggen. De toekomst die lente heet. Ik houd u op de hoogte.

Morgen is het museum gesloten en zal ik er niet zijn (of alleen om een gedicht voor te lezen voor de druifjes). Maar dinsdag ben ik er weer full-time, van negen tot vijf. Komt allen! Blijf niet thuis, trek een dikke jas aan, ga de kou in, fiets door de sneeuw, word nat, krijg rode wangen. Kom!