Gezien: 25 feb.2006, Theater Zuidplein

BLACK SEX & THE CITY

De zaal in het Zuidpleintheater is uitverkocht. Als het publiek gestaag binnenstroomt registreer ik een opvallende meerderheid aan mooie, donkere, ietwat gezette vrouwen…Zou de titel van de show: “Big Black & Beautiful XL” hiervoor verantwoordelijk zijn? Het zorgt er in ieder geval voor dat ik me voel alsof ik op een feestje met een dresscode ben beland…  Alleen heb ik de verkeerde code doorgekregen; tall, white and ‘sort-of-ok-looking’!

De gordijnen gaan open… De band produceert de eerste tonen van “We are family”. En de zaal gaat meteen plat als de drie -in witte glitterbontmantels geklede- diva’s het podium op schreiden. Het decor suggereert een backstage boudoir met spiegels, kasten en een hartvormige pluche paarse poef. Alles met een flink 60’s sausje. De band staat op een verhoging en gaat schuil achter een zwart voile doek.

Na het eerste nummer gooien de lady’s hun bontmantels af en staan in lingeriepakjes die zo uit de Moulin Rouge lijken te zijn geplukt. Rocq-E Harrell, Michelle David en Lucretia van der Vloot spelen zichzelf en bespreken hun liefdesleven: “My God, girl! We are like the black sex&the city…” Waarop Lucretia antwoordt “...dat kan best, ik heb in ieder geval wel sex IN te city!”

ONGEZOND MAAR LEKKER

De dialogen worden in het Engels en Nederlands door elkaar gevoerd. Ik vind dat een beetje storend, alhoewel ik het goed kan volgen. Vraag me alleen af of dat voor iedereen geldt? De oorzaak verklaart Michelle, tijdens een bezoek aan haar psychiater, waarop ze tot over haar oren verliefd is; “…I consider myself a black American Dutch woman. That’s why my Dutch still is so horrible!”

Hajo Bruins (o.a. bekend van de musical ‘Mama Mia’) vertolkt alle mannenrollen. Hij speelt de drie vriendjes van de dames, fungeert als voice-over en wakkert in de rol van homofiele backstage-hulp het liefdesleven van de dames flink aan.Het verhaal (tekst: Allard Blom) is bedoeld om de liedjes een beetje logisch aan elkaar te praten. Dit is dan ook precies wat het doet. Eigenlijk voegt het niet zoveel toe en haalt het de vaart een beetje uit de show. De teksten zijn voor mijn gevoel teveel naar de liedjes toegeschreven. Wat voor nogal geforceerde dialogen zorgt.Zodra de diva’s echter een nieuwe medley inzetten -nadat zij met weer een andere pruik en glitterjurk verschijnen- voel je de temperatuur in de zaal stijgen! Nummers als “Knock on wood”, “Shame, shame, shame”, “Ring my bell” en “Doctor Love” zorgen ervoor dat de hele zaal opspringt en mee -zingt, -danst en -klapt.

Tussendoor belt Lucretia constant met haar ‘foute man’
(“…ongezond, maar wel lekker!”), heeft Rocq-E ruzie met hubbie Joost en probeert Michelle -tevergeefs- haar psych te versieren.Van mij hadden ze echter lekker door mogen zingen en swingen.

De finale, waarin ze in gouden Barbarella outfit o.a. “Crazy in love” van Beyoncé, “Fire”, “Jump for my love” en als toegift “Dirty old man” eruit knallen bewijst dat dit is wat ze het beste kunnen. Shake that BIG beautylicious ass girls! And do it all night long. Daar komen we tenslotte voor…

VET STRAK!

Na afloop vang ik nog wat reacties van het publiek op;“…ik heb veel meegemaakt man, maar dit was echt strak! Vet strak!!!” (volgens mijn enthousiaste achterbuurman op rij 11).

“Ik vond het leuk, maar een beetje vlak. Had wat apartere soulnummers verwacht. En dat verhaal hoefde voor mij ook niet echt.” (Rachel, 33)

En de mevrouw die in de pauze vraagt om een koptelefoon omdat haar gehoorapparaat overstuur raakt: “…de muziek is wel erg hard hoor”.Waar ze gelijk in heeft. Nog een klein puntje van kritiek dus: de bas stond wat te hard heren geluidstechnici.

Ïnfo en data: www.bbb-online.nl
www.bostheaterproducties.nl Nog te zien tot en met juni 2006

©Nicole 2006