Een programma met alleen barokmuziek, gespeeld op (kopieën van) authentieke instrumenten. Wat is barok muziek eigenlijk? Vóór deze avond dacht ik bij het woord barokmuziek alleen maar aan Vivaldi, Bach en Händel. Ik kan daar nu Pla, Scarlatti (had ik ook wel eens van gehoord) en Zelenka aan toevoegen. Niet dat ik ze uit elkaar kan halen, want voor mij klinkt barok min of meer allemaal hetzelfde. Wat je wel goed kunt horen is het verschil tussen allegro (snel) en largo (langzaam). En dan zie/hoor ik ook dat langzaam door een blokfluit blazen heel anders is dan blazen door een barokhobo (ik noem maar wat). Ik zag het gewoon voor me: de opening van een blokfluit is veel groter dan zo’n riet dat in de hobo zit geprikt en waar je lucht doorheen moet persen. Dat heb ik nou geleerd vanavond. Gewoon door te kijken en luisteren. Want echt beoordelen of iets goed of minder goed is gespeeld dat kan ik niet. Maar goed, barok: “muzikaal tijdperk. Het begrip dat oorspronkelijk uit het gebied van de beeldende kunst en vooral van de architectuur komt, werd ook door de muziekgeschiedenis overgenomen. Het is hier echter niet zo duidelijk te definiëren. Men noemt ongeveer de periode van 1600 tot 1750 de barok (…) De belangrijkste kenmerken van de muzikale barok zijn de invoering van de grote terts-kleine tertstonaliteit en de polyfonie. Daarnaast speelt de affectenleer een centrale rol waarbij gestileerde gevoelens (bijv. droefenis, vreugde, haat, liefde) door vaste muzikale formules uitgedrukt worden. De toonsymboliek wordt een geliefd muzikaal gereedschap: bijv. toonletters (b-a-c-h), het kruisteken voor het kruis van Christus of muzikale getallensymboliek.” (www.muziekbus.nl).

Ik vond de musici van Teotro a la Moda goed spelen, maar dat zegt niet zoveel. Iemand die ik hoog acht zei tegen me dat ze de complexe composities perfect speelden. Iemand anders, die ik ook hoog acht, vond het programma tegenvallen: te weinig afwisselend. Met beiden was ik het eens, of beter, kon ik het niet oneens zijn. Mijn avond was goed, kijken en luisteren naar klassieke muziek vraagt iets anders van me dan Jan Jellinek op vol vermogen, wiegend op zijn klanktapijt. De lucht wordt toch anders in trilling gebracht dan met een synthipopsizer.

Omdat ik zo’n leek ben vond ik het fijn dat Diego Nadras (barok hobo) uitleg gaf bij de stukken en bij de instrumenten. Ook fagottist Benny Aghassi (geen familie van) en klavecinist Cvetanka Sozovska (inderdaad familie) spraken over hun instrumenten. Diego las ook voor uit het satirisch pamflet van Benedetto Marcello (1.380.000 hits bij Google): Teatro a la Moda (uit het jaar 1720). Dat pamflet staat vol goede raad voor allen werkzaam in bedrijfstak opera (misschien een tip voor Stefan Hulman, de wethouder die zo graag opera in Rotterdam wil programmeren). De humor van de citaten ontging me helaas (librettoschrijvers hoeven de klassieken Dante en Petrarca niet te kennen) maar dat dondert niet, hij las voor en maakte theater (overigens, muzikanten onder elkaar kunnen grappen maken die alleen zij snappen. In de trant van: Komt een jazzmuzikant aan hemelpoort. Vraagt Petrus of hij iets wil voorspelen. De lolbroek doet van tatata ta tata tss tss bam bam. En lachen die muzikanten).

Jammer dat ik Diego vergat te vragen waarom zij die naam hebben gekozen. Houden ze van satire? Misschien wel maar dat was aan hun muziek niet te merken. Zijn ze het eens met zijn adviezen? Of willen ze gewoon laten merken dat ze hun klassieken ;) goed kennen? Maar ach, de muziek was virtuoos, de sfeer was relaxed, de claryt wijn (heerlijke gekruide wijn voor warme zomeravonden of koele winternachten & bij entree inbegrepen) smaakte prima en de pasteitjes waren middeleeuws lekker.

Hé Charlie! Wanneer zie ik je weer?