Jalousie, porno, automutilatie, suïcidale gedachten, vreetbuien, diefstal en drank. Zeven jongeren en een paar zwakke plekken. Hebbie effe?
De voorstellingen van de Utrechtse theatergroep Dox hebben een eigen handtekening. Ook Dark Side is typisch Dox. Ze hebben een vaste choreograaf (Sassan Saghar Yaghmai), werken meestal met jongeren zonder theateropleiding en het zijn ook de jongeren die het materiaal voor de scènes leveren. En dat is niet altijd vrolijk. Zeker niet in Dark Side waarin regisseur José van Tuijl de jongeren uit de kast komen. Mooie kasten dat wel. Van binnen verlicht, of bekleed. In camouflage kleuren of een kast als spaceshuttle. Maar het leed dat de kasten verbergt is zware kost. Nu moet ik toegeven dat ik een slechte dag achter de rug had. Zo'n dag waarop je aan jezelf en je capaciteiten twijfelt. Zo'n dag waarin je alleen maar in onaffe zinnen kunt spreken. Zo'n dag waarop je na het seminar niet blijft hangen voor de borrel. Stel je voor dat je ontmaskerd wordt als een nul! Maar dit terzijde. Slechte dagen maken me ontvankelijk voor het leed van anderen, mits goed gebracht. Ik kan dan mee vibreren met de jongen die acteur wilde worden (Wensley Pique) maar van het schoolhoofd en zijn ouders niet mocht. Hij kon maar beter iets met zijn handen gaan doen. Stelen doe je met je handen. Waar woede overvloeit in dans. Kon ik ook maar mijn frustraties zo mooi sublimeren. Kabam!! Of met Kaaskop, de obsessieve pornoklikker die seks belangrijker vindt dan liefde, anderen niet nodig heeft maar in feite gewoon eenzaam is. Boven de jongeren zweeft een engel. Een figuur die zich onder hen wil mengen maar steeds wordt verstoten. Is hij het geweten? De Liefde? Zijn halfslachtige aanwezigheid, als verleider, slachtoffer, vreemdeling en voice-over geeft diepte aan voorstelling.
Dark Side is een associatieve danstheater voorstelling, waarin (opbiecht)scènes worden afgewisseld met dans. Nog zo'n typisch Dox ding: de enorme energie die vrijkomt. Sterk vond ik ook dat Sasan niet alleen maar up-tempo dans maakt maar ook, geheel in de sfeer van de voorstelling, zwaarmoediger dans laat zien. Jong mens zijn is niet alleen maar energie spuiten maar ook je flink kudt voelen. Wat Dox niet biedt is een uitweg of oplossing voor je shit. Frustraties worden verbeeld, acteurs staan in hun emotionele nakie maar ze kennen geen ontwikkeling. Drama nee, confrontatie ja. Je verbindt je als toeschouwer met een frustratie maar niet met de personage die hem draagt. Misschien is dit de enige manier om de zware thema's te verbeelden zonder in pathetische doem te vervallen of goedwillend maar misplaatst de helpende hand te bieden. Maar ik vind dat er meer gelachen mag worden in Dark Side. Nu leek het publiek toch wat lam geslagen door de zwaarte van de thema’s. Humor helpt.
Gezien: 17 februari 2006, Schouwburg Rotterdam, kleine zaal.
Check: http//:www.theatergroepdox.nl/